Kiedy warto udać się z dzieckiem do psychologa?
Na wstępie należy zaznaczyć, że wizyta w gabinecie nie w każdym przypadku oznacza, że dziecko będzie musiało podjąć długotrwałą terapię. Zdarza się, że problem rozwiązuje pojedyncza konsultacja ze specjalistą.
Dodatkowo warto pamiętać, co często jest powodem odwlekania wizyty, że pójście z dzieckiem do psychologa nie czyni rodziców gorszymi. Lęk opiekunów przed udaniem się na wizytę jest zrozumiały, jednak warto pamiętać, że próby poprawy sytuacji są tak samo korzystne dla dziecka, jak te, gdy rodzice udają się do stomatologa, by wyleczyć chory ząb dziecka lub do pediatry, gdy maluch ma kaszel.
Kiedy zatem warto zasięgnąć pomocy psychologa dziecięcego?
Z dziećmi w wieku przedszkolnym warto pojawić się na wizycie, gdy przedszkolaki mają objawy, których badania i konsultacje lekarskie nie są w stanie ich wyjaśnić. Mogą to być np. zaburzenia snu, wtórne moczenie nocne, zaburzenia łaknienia, wysypki, alergie itp. Innym powodem, by udać się do psychologa, mogą być zmiany zachowania wynikające z doświadczeń, które powodują u dziecka trudności. Takie wydarzenia to np. zmiana przedszkola, pojawienie się rodzeństwa, przeprowadzka do innej miejscowości itp. Kolejnymi trudnościami, które warto skonsultować jest trudności z budowaniem relacji z rówieśnikami, nadmierna chęć odosobnienia, agresja wobec rówieśników, a także silne lęki związane np. z odosobnieniem od rodziców.
Dużo łatwiej rozpoznać konieczność udania się do psychologa z młodszym dzieckiem niż z uczniem. Psycholog pomoże starszym dzieciom, które: mają objawy takie jak częste bóle głowy, zawroty głowy, mdłości, zaburzenia snu itp., a badania oraz konsultacje lekarskie nie wskazują konkretnej choroby, doświadczyły traumatycznych przeżyć np. śmierci bliskiej osoby, rozstania rodziców, nie radzą sobie z trudnymi emocjami, doświadczają silnych lęków, które uniemożliwiają im funkcjonowanie, mają problemy z budowanie relacji z rówieśnikami.
Psycholog pomoże również dzieciom, u których podejrzewa się, lub już stwierdzono: całościowe zaburzenia rozwojowe, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, trudności okresu dorastania, trudności interpersonalne w relacjach z rówieśnikami i z rodzicami, zaburzenia nastroju, zaburzenia lękowe (lęk separacyjny, mutyzm wybiórczy, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne), zaburzenia odżywiania, zaburzenia opozycyjno-buntownicze, zaburzenia zachowania, specyficzne trudności indywidualne.